Spowiedź święta

Możliwość do skorzystania z sakramentu przed każdą Mszą Świętą oraz w każdy pierwszy piątek miesiąca.

„Sakrament Pokuty to najwspanialsze dzieło miłosierdzia. O jakże wielkie jest Miłosierdzie Boże! W jednej chwili tak łatwo możemy zatopić nasze grzechy we Krwi Jezusa, zerwać więzy szatana, wrócić do przyjaźni z Bogiem, odzyskać życie duszy, a wraz z nim dawną piękność, pokój i dawne zasługi.”

(św. Józef Sebastian Pelczar)

W sakramencie pokuty Bóg przebacza grzechy popełnione po chrzcie świętym, przez rozgrzeszenie kapłańskie. Sakrament ten nazywany jest także:
– sakramentem nawrócenia,
– spowiedzią święta,
– sakramentem pojednania oraz źródłem miłosierdzia.

Sakrament pokuty ustanowił Pan Jezus w dniu zmartwychwstania, gdy stanął wśród Apostołów w Wieczerniku, tchnął na nich i powiedział: „Weźmijcie Ducha Świętego! Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane” (J 20, 19-23).
Sakrament pokuty składa się z trzech aktów penitenta oraz z rozgrzeszenia kapłańskiego.

Aktami penitenta są:

– żal za grzechy,
– spowiedź przed kapłanem,
– postanowienie wypełnienia zadośćuczynienia.

Żal za grzechy (skrucha) jest to boleść duszy z powodu obrażenia Pana Boga, najlepszego Ojca. Jeżeli źródłem żalu jest miłość do Boga, wtedy żal jest „doskonałym”; jeśli opiera się na innych motywach, wtedy nazywamy go „niedoskonałym”.

Spowiedź święta jest to wyznanie przed kapłanem wszystkich grzechów ciężkich, których penitent jeszcze nie wyznał, a które przypomniał sobie po starannym zbadaniu swego sumienia. Wyznanie grzechów powszednich nie jest samo w sobie konieczne, niemniej jest przez Kościół żywo zalecane.
Kapłan na spowiedzi zadaje penitentowi wypełnienie pewnych czynów „zadośćuczynienia” lub „pokuty”, by wynagrodził szkody spowodowane przez grzech i postępował w sposób godny ucznia Chrystusa.
Tylko kapłan, który został upoważniony przez władzę kościelną do spowiadania, może przebaczyć grzechy w imieniu Chrystusa.

Po wyznaniu grzechów z żalem, penitent otrzymuje pouczenie i pokutę, po czym kapłan udziela rozgrzeszenia, wypowiadając słowa:

„Bóg Ojciec miłosierdzia, który pojednał świat za sobą przez śmierć i zmartwychwstanie swojego Syna i zesłał Ducha Świętego na odpuszczenie grzechów, niech ci udzieli przebaczenia i pokoju przez posługę Kościoła. I ja odpuszczam tobie grzechy w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego” . Penitent odpowiada: Amen.

Skutkami duchowymi sakramentu pokuty są:

– pojednanie z Bogiem, przez które penitent odzyskał łaskę Bożą,
– pojednanie z Kościołem,
– darowanie kary wiecznej, związanej z grzechami śmiertelnymi,
– darowanie, przynajmniej częściowe, kar doczesnych, będących skutkiem grzechów
– pokój i pogoda sumienia oraz pociecha duchowa,
– wzrost sił duchowych do walki ze złem.

Indywidualna i kompletna spowiedź z grzechów ciężkich oraz rozgrzeszenie, stanowią jedyny zwyczajny sposób pojednania się z Bogiem i Kościołem.
Drogę powrotu do Boga nazywamy nawróceniem się od popełnionych grzechów. Źródłem nawrócenia jest nadzieja na miłosierdzie Boże.
Odpust jest to całkowite lub częściowe darowanie przez Boga kar doczesnych będących skutkiem grzechów.

Katechizm Kościoła Katolickiego naucza w nr 1452: „Gdy żal wypływa z miłości do Boga miłowanego nade wszystko, jest nazywany «żalem doskonałym» lub «żalem z miłości» (contritio). Taki żal odpuszcza grzechy powszednie. Przynosi on także przebaczenie grzechów śmiertelnych, jeśli zawiera mocne postanowienie przystąpienia do spowiedzi sakramentalnej, gdy tylko będzie to możliwe”. W sytuacji np. zagrożenia życia gdy nie mamy możliwości skorzystania z sakramentu spowiedzi żal doskonały przynosi odpuszczenie wszystkich grzechów, w tym śmiertelnych, zapewniając nam zbawienie. Żal doskonały należy starać się wzbudzić po każdym ciężkim upadku/grzechu, gdyż nigdy nie mamy pewności czy w ostatniej chwili życia będziemy w stanie to uczynić.